Εϊναι δύσκολο να γεννηθεί από το τίποτα ο καινούριος Έλληνας. Με το τίποτα, εννοώ την Ελλάδα του σήμερα, εμάς, έναν προς έναν... ένα σύνολο ανθρώπων που πρόδωσαν και προδόθηκαν. Είμαστε πολίτες ενός κράτους που δεν υπήρξε ποτέ... σκεφτείτε το λίγο...
Την δημιουργία της ελληνικής πόλης - κράτους ακολούθησε η ρωμαϊκή κατάκτηση, τα χρόνια του Βυζαντίου, και εν τέλει η οθωμανική κατοχή. Η τελευταία λόγω της ωμότητάς της, διέλυσε τα πάντα. Κάθε έννοια κρατικής οργάνωσης, επιστημονικής ανακάλυψης, και πνευματικής αναζήτησης, εξαφανίστηκε. Μερικοί κρίνουν αυτή την εποχή ως μια εποχή στασιμότητας, κάνουν όμως λάθος: δεν έμεινε στάσιμη η ελληνική κοινωνία. Υποτάχθηκε αναγκαστικά στην βαρβαρότητα, και έκανε μοναδικό μελλημά της την απλή επιβίωση, μετατράπηκε από μια ενότητα σκεφτόμενων μονάδων, σε μια μάζα ραγιάδων. Το αστικό μυαλό έκανε μοναδική του προτεραιότητα την ικανοποίηση των βασικών αναγκών του. Tο καθημερινό σκύψιμο του κεφαλιού αλλοίωσε το ελληνικό πνεύμα, αφήνoντας περιθώρια στην ανάπτυξη της πονηριάς/κουτοπονηριάς.
Η επανάσταση του 1821, από τους ήρωες κλεφταρματολούς που διαφεύγοντας στα βουνά κατάφεραν να διατηρήσουν το αγωνιστικό τους πνεύμα και τους Έλληνες της Διασποράς που οργάνωσαν μελετημένα την διάδοση της επανάστασης, έφερε στα εδάφη της νότιας ευρωπαικής χερσονήσου τον κυματισμό μιας καινούριας σημαίας, της γαλανόλευκης, την σημαία του νέου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, αλλά... Μας στάλθηκε μια βασιλική οικογένεια από μια ξένη χώρα για να μας κυβερνήσει, και εμείς θυσιάζοντας το αίμα των ηρώων μας σε αλληλοσπαραγμούς φατριών, δεχτήκαμε....
Σειρά πήραν οι παγκόσμιοι πόλεμοι, οι εμφύλιοι πόλεμοι , οι δικτατορίες, και εν τέλει στα τέλη του 1970 η κοινοβουλευτική δημοκρατία, την οποία όλοι μας έχουμε την τιμή να στηρίζουμε μέχρι σήμερα. Σε αυτή την τελευταία ήρθαν να μας κυβερνήσουν άνθρωποι που είχαν εγκαταλείψει την χώρα στην περίοδο των δικτατοριών. «Η πολιτική αυτή ελίτ» επέστρεψε στην Ελλάδα εν τω μέσω της νυκτός, και εμείς την δεχτήκαμε. Την δεχτήκαμε σαν σωτήρια λέμβο, και τη σηκώσαμε με τα χέρια μας ψηλά, πολύ ψηλά σαν μια ηρωική υπερδύναμη.
Αυτή η υπερδύναμη είναι τα τελευταία 30 χρόνια στην εξουσία και μας κυβερνά ντυμένη πότε στα πράσινα, πότε στα μπλέ, πότε στα χρώματα του ουράνιου τόξου- ναι, υπήρξαν και οικουμενικές κυβερνήσες -. Με θρασύτητα κάνει σαφές πως μοναδικός της στόχος είναι ο πλουτισμός, και η ατέρμονη διαμονή στην εξουσία, έτσι ώστε να είναι δυνατή η συνεχής πρόσβαση στον πλούτο. Αυτόν τον στόχο, η «πολιτική ελίτ», τον κάνει σαφές από τα γεννοφάσκια της, με την ψήφιση σειράς νομοσχεδίων που δίνουν το δικαίωμα στους έλληνες πολιτικούς να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε νόμο, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των νόμων περί κλοπής και απάτης. Κατασκευάζει η ελίτ νόμους που της δίνουν το δικαίωμα να επιτελεί παντός είδους απάτες, και εμείς... εμείς το δεχόμαστε. Δεχόμαστε να μας κυβερνούν πολιτικοί που κλέβουν από τα ταμεία του δημοσίου, που πουλούν τα δημόσια αγαθά που δεν τους ανήκουν και βάζουν το κέρδος στην τσέπη τους, που εκβιάζουν ανθρώπους που προσπαθούν να τους ξεσκεπάσουν. Δεχόμαστε την ελίτ να εμφανίζεται τα βράδυα, θρασύτατα εμετική στην τελεόραση και να μιλά, να μιλά, να μιλά... 50% σχεδόν από εμάς πήγαμε και την ψηφίσαμε στις ευρωεκλογές του 2009 επικροτώντας τις τεχνικές της, παρέχοντάς της δυνάμεις για να συνεχίσει να μας βιάζει με κάθε τρόπο, σε κάθε χρονική ιστορική στιγμή, στο πρίν, στο τώρα, στο μετά.
Το απόλυτο τίποτα.
Είναι δύσκολο να γεννηθεί από το τίποτα ο καινούριος Έλληνας.
Μέσα σε αυτό το τίποτα, εμφανίζεται μια τρομοκρατική οργάνωση, που ζητά από την ελληνική κοινωνία να πάρει τα όπλα στο όνομα της απόλυτης καταστροφής.
Διάβασα πολύ προσεκτικά την προκήρυξη της Σέχτα Επαναστατών, που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ μετά την δολοφονία ενός αστυνομικού. Γράφουν ανάμεσα σε άλλα .... «η Μικροαστική Τάξη διαμαρτύρεται, καταγγέλει, δυσαρεστείται, αγανακτεί, αλλά μοιάζει με σύγχρονο Σίσυφο της ταξικής ανάβασης. Διαρκώς σπρώχνει μπροστά του τον βράχο της ιστορικής συνείδησης στην ανηφόρα της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αποξένωσης, αλλά μόλις φτάνει στην κορυφή της επαναστατικής ανασύνθεσης βλέπει την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου του νέου διαμερίσματος με το εξοχικό, της πιθανής προαγωγής στη δουλειά, του καινούριου αυτοκινήτου, των χλιδάτων αντικειμένων, μα πάνω απο όλα, των εύκολων και ανέξοδων σχέσεων που κλειδώνουν στη φράση: « Δεν γαμιέται... Eγώ να περνάω καλά» ... και εγκαταλείπει την προσπάθεια αφού βολεύεται με εξαρτημένες ψευδαισθήσεις. Βέβαια ο βράχος εξακολουθεί να κατρακυλάει ξωπίσω του»...
Έχουν δίκιο στην ανάλυση της πραγματικότητας. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Όμως, υπάρχει ένα πολύ σκοτεινό σημείο στην προκήρυξή τους.
Ακόμα και αν δεχτούμε πως η Σέχτα είναι αληθινή και όχι μισθοφορική - προς το παρόν, στα δικά μου μάτια, η Σέχτα μοιάζει να είναι τμήμα των γνωστών/άγνωστων των επεισοδίων στο Πανεπιστήμιο, δηλαδή μισθοφορικό εργαλείο της ελίτ, αλλά ο καιρός θα δείξει...- ο στόχος της είναι ένας: το απόλυτο χάος. Ανακηρύσσει πως δεν έχει καμία ελπίδα για το αύριο, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο ο στόχος της είναι ο πόλεμος, και το αντάρτικο της πόλης. Με άλλα λόγια μας προτείνει μια πραγματικότητα ακόμα χειρότερη από αυτήν που ζούμε τώρα.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου η επανάσταση. Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα ιδεολογικά μανιφέστα στρατιωτικών δικτατοριών που πολεμούν την ίδια τη ζωή. Δεν με εκπροσωπεί το χάος. Δεν με ενδιαφέρουν άνθρωποι που έχουν χάσει την ελπίδα τους, δηλαδή άνθρωποι χαμένοι. Αυτό που θέλω είναι να ζω σε ένα κράτος που εχει παρόν και μέλλον, και ένα κράτος έχει μέλλον μόνο όταν λειτουργεί. Εγώ, και το 50% των συμπολιτών μου που ΔΕΝ πήγαμε να ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές του 2009, και που ΔΕΝ παίρνουμε ένα όπλο στο χέρι για να εξαλείψουμε ότι είναι βρώμικο, ΔΕΝ έχουμε χάσει την ελπίδα μας ΑΚΟΜΑ, και θέλουμε να ζούμε σε ένα κράτος που λειτουργεί.
Μας ενδιαφέρει επομένως ο δρόμος που οδηγεί στην δημιουργία και όχι στην καταστροφή. Και πιο συγκεκριμένα: στην δημιουργία του ελληνικού κράτους, από την αρχή, σαν να ξεκινούν όλα τώρα. Σαν να μη έχει προηγηθεί τίποτα. Είμαστε όλοι ελεύθεροι και έχουμε την δυνατότητα να αποφασίσουμε. Να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να είναι αυτή η χώρα. Να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να ζούμε. Να αποφασίσουμε ποιοί θα είναι αυτοί που θα μας κυβερνούν.
Είναι δύσκολο να γεννηθεί από το τίποτα ο καινούριος Έλληνας.
Σε όλη τη διαδρομή του ελληνισμού ως εθνική οντότητα, απο την πρώτη ρωμαϊκή δυνάστευση μέχρι σήμερα, δεν έγινε ούτε μια φορά η ίδρυση του ελληνικού κρατικού μηχανισμού. Σε όλη αυτή την διαδρομή, δεν έγινε ποτέ, ούτε μια φορά, η οργανωμένη και αυτόνομη προσπάθεια να δημιουργηθούν τα θεμέλια του κράτους: το δυναμικό εκπαιδευτικό σύστημα, η ρεαλιστική οικονομική εθνική ανάπτυξη, ο λειτουργικός δημόσιος τομέας, ο αποδοτικός ελεγκτικός φορολογικός μηχανισμός, το αποτελεσματικό σύστημα απονομής δικαιούνης, ο πειθαρχημένος αστυνομικός μηχανισμός ικανός να παρέχει ασφάλεια στους πολίτες, το πλούσιο διπλωματικό σώμα έτοιμο να υποστηρίξει με πυγμή τα εθνικά συμφέροντα στην παγκόσμια κοινότητα.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, το μόνο που ενδιέφερε την πλειοψηφία των Ελλήνων που δεν ανήκε στην ελίτ, ήταν επίσης ο εαυτός τους. Για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή όλοι είμασταν και είμαστε απελπιστικά ΜΟΝΟΙ. Το κράτος δεν υπήρχε ποτέ, πουθενά. Αναγκαστήκαμε να γίνουμε ιδιαίτερα επιτυχημένα ανδρείκελα, παραμείναμε όλα αυτά τα χρόνια ραγιάδες, με σκυμένα τα κεφάλια, με κουτοπόνηρα μυαλά, πιστοί στην οθωμανική αποχαύνωση, με μοναδικό στόχο το προσωπικό υλικό συμφέρον.
Όταν έχεις μηνιαίους λογαριασμούς, όταν έχεις βασικούς μισθούς, πού να βρείς τη δύναμη να μην κοιτάς το προσωπικό σου συμφέρον;
Και όμως... υπάρχει τρόπος.
Είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας, αυτή είναι η όμορφη αλήθεια.
Ζητώ από όλους, όλους όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Ας πάρουμε τη μοίρα στα χέρια μας.
Ας κάνουμε όλοι μαζί μια λίστα. Μια μεγάλη λίστα από ονόματα ανθρώπων που πιστεύουμε πως μπορούν και πρέπει να μετέχουν σε ένα κόμμα που θα κυβερνήσει τη χώρα με στόχο την δημιουργία του ελληνικού κράτους.
Μέχρι σήμερα, εμφανίζονται μέσα στα κόμματα άνθρωποι που αποκαλούν τους εαυτούς τους πολιτικούς, και ζητούν την ψήφο μας. Ε λοιπόν, είναι καιρός να αναστραφεί αυτή η διαδικασία. Είναι καιρός να διαλέξουμε εμείς αυτούς που θεωρούμε ικανούς και άξιους να είναι σε μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να κατασκευάσει τα θεμέλια ενός πραγματικού κράτους. Ο καθένας μας, για τους δικούς τους λόγους, μπορεί να διαλέξει 1,2,3, όσα ονόματα θέλει για να προσθέσει στη λίστα, μαζί με μια παράγραφο που θα περιγράφει τιν ιδιότητα αυτού του ατόμου και την πιθανή προσφορά του στην προσπάθεια αυτή. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι είτε αναγνωρισμένοι επαγγελματίες, επιστήμονες, ακαδημαικοί, έλληνες που ζούν στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, είτε άνθρωποι γνωστοί μας από το προσωπικό μας περίγυρο, άγνωστοι στο ευρύ κοινό μεν, καθημερινοί άνθρωποι, με γνώσεις, ικανότητες, και προτάσεις δε. Άνθρωποι με τεχνογνωσία, άνθρωποι που μπορούν να δώσουν λύσεις, όσο δύσκολες και αν είναι αυτές.
Στόχος μας πρέπει να είναι οι επόμενες βουλευτικές εκλογές. Μέχρι τον Ιούλιο του 2010, σε 1 χρόνο από τώρα, θα πρέπει να έχουμε κατασκευάσει τη δική μας λίστα ονομάτων, και μέσω doodle, εδώ on line θα ψηφίσουμε τα 200 άτομα που θεωρούμε - ο καθένας για τους δικούς του λόγους- πως είναι ικανά να κυβερνήσουν την χώρα και να ξεκινήσουν την πρώτη ουσιαστική προσπάθεια δημιουργίας του ελληνικού κράτους.
Ουτοπία θα πείτε... Μπορεί ναι. Μπορεί όχι. Σημασία έχει να προσπαθήσουμε. Σημασία έχει να μην παραδώσουμε τον ελληνισμό στα χέρια λωποδητών και τρομοκρατών, εν λευκώ. Αρνούμαι να είμαι ραγιάς για το υπόλοιπο της ύπαρξής μου. Αρνούμαι να συνεχίσω να ζω σε μια κοινωνία στιγματισμένων πολιτών, γιατί αυτό είμαστε όλοι. Ανεξάρτητα επαγγέλματος είμαστε όλοι στιγματισμένοι: ακαδημαικοί, πολιτικοί, παπάδες, δημοσιoγράφοι, γιατροί, δικηγόροι, χρηματιστές, συνδιακαλιστές, εφοριακοί, υπάλληλοι του εθνικού κτηματολογίου, αστυνόμοι, λογιστές, ιδιοκτήτες εταιριών που επιβιώνουν λαμβάνοντας επιδοτούμενα ευρωπαικά προγράμματα, δάσκαλοι, καθηγητές, αγρότες, διασκεδαστές, αθλητές, φοιτητές, εθελοντές... είμαστε όλοι στιγματισμένοι. Αν δεν αλλάξουμε τώρα , στιγματισμένες θα είναι και οι μελλοντικές γενιές. Στιγματισμένες και εγκλωβισμένες στην κρατούσα παραφιλοσοφία ζωής: εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;
Ναί, εσύ. Εσύ, και εγώ, και άλλοι πολλοί μαζί. Εσύ, και εγώ, και αυτό το 50% των Ελλήνων που ΔΕΝ πήγαν να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές του 2009.
Είναι δύσκολο να γεννηθεί από το τίποτα ο καινούριος Έλληνας.
Αλλά όχι ακατόρθωτο. Όχι αδύνατο. Ας εκμεταλλευτούμε την δύναμη του Internet. Ας στήσουμε με τον δικό μας τρόπο, με τα δικά μας μέτρα και σταθμά, την δική μας ομάδα ακαδημαικών, πολιτικών, παπάδων, δημοσιoγράφων, γιατρών, δικηγόρων, χρηματιστών, συνδιακαλιστών, εφοριακών, υπαλλήλων του εθνικού κτηματολογίου, αστυνομικών, λογιστών, ιδιοκτήτων εταιριών που επιβιώνουν λαμβάνοντας επιδοτούμενα ευρωπαικά προγράμματα, δασκάλων, καθηγητών, αγροτών, διασκεδαστών, φοιτητών, αθλητών, εθελοντών. Την ομάδα που δεν είναι, και δεν θα είναι στιγματισμένη.
Η δημιουργία της κρατικής υποδομής είναι μια δύσκολη και χρονοβόρα υπόθεση. Μοιάζει με το φύτευμα ενός δένδρου. Φυτεύεις σήμερα τι ρίζα του στο χώμα, και μετά απο χρόνια το βλέπεις να έχει επιτέλους μεγαλώσει, το καμαρώνεις να απλώνει τα μεγάλα και δυνατά του κλαριά προς όλες τις κατευθύνσεις. Έτσι και εμείς: μπορεί να είμαστε τυχεροί και να καταφέρουμε να ζήσουμε τα πρώτα σημάδια της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, μπορεί όμως και όχι, γιατί όλα τα μεγάλα και δύσκολα πράγματα στη ζωή θέλουν χρόνο, υπομονή και επιμονή. Το σίγουρο είναι ένα: θα γίνουμε αυτοί, οι πρώτοι, που σήκωσαν το κεφάλι μετά απο πολλά χρόνια σκλαβιάς, θα γίνουμε αυτοί, οι πρώτοι , που ξεκίνησαν τον Καιρό των Ελλήνων.
